Film „TLYKO MY DWOJE” przyciąga uwagę swoją emocjonalną głębią i złożonością postaci. Każdą z nich zmaga się z przeszłością. To produkcja eksplorująca trudne tematy, co pozwala na psychologiczną analizę. Czy warto obejrzeć ten film?
Premiera filmu w polskich kinach miała miejsce 21 czerwca 2024 roku.
„TLYKO MY DWOJE” – o twórcy filmu
Valérie Donzelli – francuska aktorka, reżyserka i scenarzystka filmowa, urodzona w 1973 roku w Épinal. Początkowo studiowała architekturę, jednak szybko porzuciła te studia. Zaczęła występować w teatrze, dorabiając jako piekarka. Zachęcona przez swojego długoletniego partnera, postanowiła skupić się na karierze aktorskiej.
Przełomem okazała się rola w serialu „Clara Sheller” (2005), gdzie wcieliła się w jedną z głównych postaci. Jej debiut reżyserski „Królowa jabłek” (2009), w którym także zagrała główną rolę, odniósł duży sukces. Kolejny film Donzelli, „Wypowiedzenie wojny” (2011), został zaprezentowany na festiwalu w Cannes, potwierdzając jej talent jako znaczącej postaci europejskiego kina.
Valérie Donzelli zaprosiła do współpracy przy tworzeniu filmu „TLYKO MY DWOJE”:
- Valérie Donzelli (reżyseria)
- Audrey Diwan, Valérie Donzelli (scenariusz)
- Laurent Tangy (zdjęcia)
- Gabriel Yared (muzyka)
- Simon Poupard, André Rigaut (montaż)
- Gaëlle Usandivaras (scenografia)
- Nathalie Raoul (kostiumy)
- Alice Girard, Edouard Weil (producenci)
Obsada filmu:
- Virginie Efira – Blanche Renard/Rose Renard
- Melvil Poupaud – Grégoire Lamoureux
- Dominique Reymond – adwokat
- Romane Bohringer – Delphine
- Virginie Ledoyen – Candice
- Guang Huo – Tony
Nagrody i festiwale:
- 2024 – CEZARY –nagroda za najlepszy scenariusz adaptowany, nominacje: najlepsza aktorka, najlepszy aktor, najlepsza muzyka
- 2024 – Nagrody Lumiere – nominacja dla najlepszego aktora
- 2023 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes – Cannes Premiere
O czym jest film „TLYKO MY DWOJE”?
Film „Tylko my dwoje” to historia Blanche (Virginie Efira), która na jednej z imprez poznaje Grega (Melvin Poupaud). Już od pierwszego spotkania Blanche jest przekonana, że Greg jest mężczyzną jej marzeń. Każda kolejna chwila spędzona razem umacnia to poczucie. Zauroczona jego urokiem i pewnością siebie, Blanche postanawia zaryzykować i zmienić swoje życie dla niego.
Wkrótce Greg chcę przenieść się wraz z Blanche do Lotaryngii z powodów zawodowych. Blanche nie bez poczucia straty stwierdza, że będzie to nowy początek i decyduje się na przeprowadzkę z nim. Ich relacja zdaje się rozkwitać czego potwierdzeniem zdają się być narodziny pierwszego dziecka. Wydaje się, że obydwoje wiodą idealne życie i idealną rodzinę.
Do momentu, gdy Blanche przypadkiem dowiaduje się, że Greg nie był z nią szczery co do powodów przeprowadzki. Greg przeprasza, stara się tłumaczyć, a jedocześnie usiłuje wskazać Blanche, że przesadza, że to nic takiego. Umniejsza swojemu kłamstwu, częściowo usypiając czujność swojej partnerki. Ta sytuacja powoduje, że Blanche zaczyna mieć poważne wątpliwości co do jego intencji.
Kiedy idealny związek się zmienia…
Ów wiązek idealny, staje się jeszcze mniej idealny, gdy Greg coraz bardziej kontroluje Blanche. Zauważa to ona, jak i jej znajome z pracy. W relacji zaczynają się pojawiać nieporozumienia i konflikty, a Blanche coraz częściej czuje się osaczona i zagrożona. Czuje, że to co się dzieje wpływa na jej poczucie bezpieczeństwa.
Długo jednak nie jest w stanie nazwać tych doświadczeń. Jest to klasyczna forma przemocy. Napięcie narasta, a relacja, która miała być źródłem szczęścia, staje się powodem nieustannego stresu, niepewności, chęci ucieczki.
Greg stosuje wiele mechanizmów związanych z manipulacją. Wpływa na poczucie bezpieczeństwa Blanche, jednak długo się pilnuje. Ponieważ na skutek manipulacji, Blanche w zasadzie nie ma przyjaciół i z nikim nie spotyka się poza pracą, nie są widywani razem, nie mają wspólnych znajomych Nikt zatem nie jest w stanie, rozmawiać z Blanche, że zachowania Grega są niepokojące, wyglądają jak forma nadmiernej kontroli, zniewolenia, nękania Jak klasyczna przemoc psychiczna.
Ponieważ Greg głównie stosuje przemoc psychiczną, nie jest ona tak zauważalna ani dla samej Blanche (która chce wierzyć, że jej partner ją kocha i chce tworzyć bezpieczny, kochający dom dla dzieci) ani dla otoczenia. Nie widać bowiem siniaków, połamanych kończyn, czy szwów. Przemoc psychiczna jest znacznie trudniejsza do zauważenia.
Jak do tego doszło?
Scenariusz, oparty na bestsellerowej powieści Érica Reinhardta, został napisany przez Valérie Donzelli we współpracy z Audrey Diwan, laureatką weneckiego Złotego Lwa za film „Zdarzyło się” (2021). Film, dystrybuowany przez Aurora Films, jest mistrzowsko skonstruowanym thrillerem, który ukazuje skomplikowane mechanizmy dominacji i kontroli w związku. Historia opowiedziana jest w formie retrospekcji, co dodaje jej głębi i intensywności.
Valérie Donzelli, reżyserka filmu, doskonale buduje napięcie, stopniowo odkrywając przed widzami kolejne warstwy manipulacji Grega. Virginie Efira w roli Blanche doskonale oddaje złożoność emocji swojej postaci – od początkowego zauroczenia, przez rosnące wątpliwości, aż po desperacką walkę o odzyskanie kontroli nad własnym życiem. Melvin Poupaud jako Greg jest przekonujący i przerażający w swojej roli, ukazując mroczną stronę człowieka, który za wszelką cenę chce utrzymać kontrolę. KOsztem wszystkie innego.
Estetyka filmu jest imponująca. Scenografia i kostiumy są starannie dobrane, tworząc realistyczne i wciągające tło dla opowiadanej historii. Jednak nie ma się wrażenia, że postaci są przebrane, a tło historii „przygotowane zbyt bardzo”. To starannie dopracowane detale, które sprawiają wrażenie nienachlanie autentycznych, naturalnych. Muzyka subtelnie podkreśla napięcie i emocje, które towarzyszą postaciom na każdym kroku.
Podsumowując
„Tylko my dwoje” to film, który porusza ważne tematy dotyczące relacji międzyludzkich, kontroli i wolności. Jest to produkcja, która sprawia przyjemność, bawi, pozwala zanurzyć się w szczęściu osób z tej niemal disney’owskiej historii o kobiecie odnajdującej swojego księcia. Poza tym to również film, który skłania do refleksji nad własnymi związkami i granicami, które stawiamy innym. Lub właśnie ich nie stawiamy.
To film zwracający uwagę na istotność relacji ze sobą, znajomości swoich wartości i potrzeb. Film o tym jak ważny jest egoizm – by dzięki niemu nie być w relacjach swoim kosztem, by nie pozwolić się uwięzić, zniewolić w krzywdzącym układzie. Dzięki doskonałej reżyserii, znakomitemu aktorstwu i przemyślanemu scenariuszowi, film budzi wiele emocji, skłania do refleksji i zapada w pamięci.
Wielkim atutem tego dzieła jest to, że przemoc nie jest ukazana drastycznie i jednoznacznie. Nie ma zatem krwistych scen przemocy, dzięki czemu nie jest przekraczający.
Zwiastun filmu na profilu YouTube AuroraFilmsPl:
Podziękowania dla Aurora Films
Dziękuję Aurora Films za możliwość zobaczenia filmu „Czerwone niebo” przedpremierowo oraz za udostępnienie zdjęć i materiałów prasowych do napisania recenzji.
„Czerwone niebo” jest filmem zasługującym na uwagę krytyków, psychologów, a przede wszystkim fanów wciągającego kina. Dostarcza rozrywki oraz materiału do refleksji nad ludzką psychiką i mechanizmami radzenia sobie z trudnościami. To produkcja, która nie tylko opowiada historię, zachęca do zastanowienia się nad głębszymi, uniwersalnymi prawdami o naturze ludzkiej.
Film ewidentnie do oglądania. Samo słuchanie filmu przyczynia się do utraty ważnych niuansów, jak mimika z której wiele można wyczytać. Nadaje ona głębokiego kontekstu całej historii, wraz z całkowicie odczuwalnym napięciem, zupełnie jakby brało się udział w scenie z filmu, jakby się było w tych sytuacjach wraz z aktorami.
