Homoseksualność jest tematem, który porusza się od tysięcy lat. Nie zmienia to jednak faktu, że w Polsce nadal jest to temat bardzo kontrowersyjny.Ludzie oceniani jako homoseksualni bądź otwarcie deklarujący swojąseksualność są poddani ostracyzmowi społecznemu, który często przejawia się w psychicznej lub fizycznej przemocy.
Dlaczego temat seksualności budzi tak silne, często negatywne emocje? Ludzie z lęku odrzucają to co nowe, nieznane lub to czego się boją. W Polsce mamy ogromny problem z edukacją, dotyczącą tematyki seksualnej. W szkole nie rozmawia się o antykoncepcji, a co dopiero o seksualności, a przecież każdy człowiek jest istotą seksualną.
Ile jest tożsamości płciowych?
Zapewne niewiele osób wie, że tożsamości płciowych jest aż…siedem! To tożsamość damska, męska, nieokreślona, transwestyczna, transgenderyczna, transseksualna oraz androgyniczna. Warto zaznaczyć, że tożsamość płciowa (czyli siedem wymienionych), to nie to samo, co tożsamość seksualna czyli orientacja.
Orientacji seksualnych wyróżniamy natomiast pięć! To orientacja heteroseksualna, homoseksualna, biseksualna, autoerotyzm oraz aseksualizm.
Tożsamość płciowa oraz orientacja seksualna, to dwa składniki osobowości każdego człowieka. Nie poddaje się ich ocenie czy wartościowaniu, ponieważ człowiek je posiada, tak jak posiada osobowość czy temperament.
Wiele osób myśli, że homoseksualizm jest chorobą. To błędne myślenie. Już w 1974 roku uznano, że homoseksualizm nie jest chorobą psychiczną czy zaburzeniem wynikającym z problemów emocjonalnych. W 1990 roku WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) wykreśliła homoseksualizm z klasyfikacji chorobowej.
Czym jest homoseksualizm?
Homoseksualizm to jedna z kilku postaci tożsamości seksualnej. Co więcej, homoseksualiści istnieli setki lat temu, nie tylko wśród ludzi ale także wśród przedstawicieli niektórych gatunków zwierząt (ok. 1,5 tysiąca gatunków). Do XIII wieku homoseksualizm był powszechnie akceptowany, później zaczął być piętnowany, a osoby homoseksualne karano np. spaleniem na stosie.
Przełom XIX i XX wieku był czasem, kiedy homoseksualizm został przeniesiony z Kodeksu Karnego do klasyfikacji zaburzeń medycznych. Zapoczątkowało to traktowanie homoseksualizmu jako zaburzenie.
W krajach Afryki i Azji za homoseksualizm groziła kara śmierci (najczęściej poprzez powieszenie lub ukamienowanie). Francja była pierwszym krajem, gdzie zniesiono kary za homoseksualizm i biseksualizm.
Homoseksualizm to predyspozycja wrodzona, trwała i nieodwracalna, powstająca w okresie życia płodowego. Wówczas w układzie limbicznym u płodu formują się centra odpowiedzialne za: potrzeby seksualne (w rozumieniu biologicznym), libido (czyli reaktywność seksualną) oraz powstawanie orientacji seksualnej.
Czy homoseksualizmu można się „oduczyć”?
Oznacza to, że orientacji seksualnej nie można zmienić jakąkolwiek terapią czy innymi działaniami, zwanymi naprawczymi. Na świecie znana jest terapia reparatywna (konwersyjna), która ma zmienić orientację na heteroseksualną (uznawaną za jedyną właściwą). Jednak efekty jej oddziaływania są bardzo krzywdzące i nie przynoszą zmierzonego skutku.
Wielu światowej rangi specjalistów, polskiego pochodzenia, w tym prof. Zbigniew Lew-Starowicz, prof. Zbigniew Izdebski, dr Andrzej Depko czy dr Stanisław Dulko wypowiadali się bardzo krytycznie w odniesieniu do działań terapeutycznych czy ośrodków i specjalistów, którzy prowadzą takie działania w Polsce.
Dr Dulko, znany seksuolog mówi:
„Moja refleksja na ten temat jest taka: natura, ewolucja czy Stwórca w swoim zamyśle kreacyjnym dopuścili istnienie tej różnorodności. Tylko my, ludzie, w myśleniu o tym mamy problemy. Jeśli mężczyzna lub kobieta nie mieści się w schemacie, biada im. Niedawno szef firmy Apple przyznał się, że jest gejem, a nasi politycy zaczęli grzmieć, że w takim razie nie będą używać produktów tej firmy. To jest moim zdaniem nawoływanie do nienawiści, ze względu na orientację płciową.”
Podobne stanowisko przedstawiają nie tylko znani specjaliści ale także Polskie Towarzystwo Psychologiczne czy Polskie Towarzystwo Seksuologiczne, a także Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, które wydało opinię, że:
„Pomimo powszechnej zgody w środowisku naukowym, że zarówno homoseksualizm jak i heteroseksualizm są normalnymi ekspresjami seksualności, niektóre organizacje polityczne i i religijne próbują zmieniać orientację seksualną poprzez terapię, agresywnie propagując tę postawę społeczeństwu. Takie działania są znacznie szkodliwe, ponieważ prezentują fałszywe przekonanie, że homoseksualizm jest chorobą psychiczną, uznając często, że brak możliwości zmiany orientacji seksualnej jest moralną porażką.”
Czy homoseksualizm jest dziedziczny?
Homoseksualizm nie jest dziedziczny i nie można się nim zarazić. Ponadto badania naukowe wykazały, że osoby homoseksualne, różnią się od heteroseksualnych wrażliwością. Mężczyźni homoseksualni od heteroseksualnych różnią się sposobem postrzegania świata. Homoseksualiści są bardziej receptywni, co oznacza, że widzą świat szerzej. Widzą więcej barw, mają znacznie lepszy słuch, a także wyczucie dobrego smaku i poczucie estetyki. To dlatego bardzo często parają się zawodami artystycznymi (malarze, poeci, pisarze, reżyserzy, kompozytorzy) np. wizażem czy projektowaniem.
Gdy w rodzinie ujawnia się homoseksualista…
Gdy w rodzinie ujawnia się homoseksualista, to właśnie rodzina powinna być pierwszą jednostką wspierającą. Niemoralne i krzywdzące byłoby odrzucenie swojego dziecka, bratanicy, szwagra czy siostry z powodu orientacji seksualnej.
Homoseksualiści tacy się rodzą, nie zawinili temu, że ich orientacja nie jest heteroseksualna. Zaakceptowanie takiej nowiny może być dla członków rodziny bardzo trudne. W dużym stopniu z powodu powszechnego ostracyzmu społecznego oraz błędnego myślenia i braku wiedzy. Jednak dla bliskich, ważniejszy powinien być człowiek, a nie to, co powiedzą o nim inni.
Dlaczego warto skorzystać z pomocy profesjonalisty?
Jeżeli rodzina ma problem z zaakceptowaniem takiej nowiny, pierwszą rzeczą jaką powinna zrobić to udać się do specjalisty. Dobrym rozwiązaniem będzie wybranie się do psychologa. Jednak tylko takiego, który działa według zawodowego kodeksu etycznego.
Po czym poznać takiego psychologa? Po tym, że nie ocenia ludzi i kieruje się obiektywizmem. Obiektywizm jest wymagany od każdego psychologa czy terapeuty na całym świecie. To podstawowe założenie funkcjonowania w tych zawodach. Zatem jeżeli trafisz do psychologa, który negatywnie Cię ocenia czy postrzega przez pryzmat Twojego np. homoseksualizmu czy biseksualizmu, oznacza to, że jesteś w nieodpowiednim miejscu.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym po czym poznać dobrego psychologa, zachęcam do przeczytania mojego wcześniejszego artykułu: „Jak znaleźć dobrego psychologa?”
Gdy nie radzisz sobie ze swoją seksualnością/orientacją…
Jeżeli osoba nieheteroseksualna nie radzi sobie ze swoją orientacją, również powinna udać się do specjalisty. Często w przypadku takich osób największym problemem jest dezorientacja oraz lęk. To naturalne, że w sytuacjach nowych, trudnych, kryzysowych człowiek idzie do psychologa. Wybieramy się do niego gdy mamy problem z pewnością siebie, przeżywamy żałobę po stracie osoby bliskiej, straciliśmy prace czy nie radzimy sobie ze stresem.
Jeżeli stres jest odczuwalny, a lęk narasta nie należy zwlekać z wizytą. To co bardzo ważne to fakt, że psychologa obowiązuje tajemnica zawodowa, nawet w przypadku klienta, który jest niepełnoletni. To znaczy, że jeśli 16 latek przyjdzie do psychologa i powie, że jest homoseksualny, psycholog nie ma prawa nikomu o tym powiedzieć, włącznie z rodzicami.
To co dla każdego człowieka powinno być w życiu najważniejsze, to dążenie do pełnej akceptacji samego siebie. Ze świadomością swoich zalet, które powinno się rozwijać oraz wad, nad którymi powinno się pracować. Z jednoczesnym wykonywaniem tej pracy, powinno pojawić się dążenie do osiągnięcia szczęścia.