„Między Dwoma Światami” to film rzeczywiście opowiadający o dwóch światach. To obraz kryzysu ekonomicznego, braku równych szans, wyzysku, sukcesu, tymczasowości.
„Między Dwoma Światami” – kilka słów o twórcy
Od 10 czerwca 2022 roku można zobaczyć ten film w kinach w Polsce.
Twórcą filmu „Między Dwoma Światami” jest Emmanuel Carrère, urodzony w Paryżu w 1957 roku. Francuski pisarz, scenarzysta, reżyser. Swoją kariere rozpoczął jako krytyk filmowy, podejmując wpsółpracę z pismem „Positif”. Stworzył wiele scenariuszy, a niektóre z jego powieści zostały zekranizowane.
Jeżeli chodzi o kino, zadebiutował w 2003 roku filmem dokumentalem zatytułowanym „Powrót do Kotelnitch”. Film został doceniony na weneckim festiwalu filmowym. Debiut filmu fabularnego miał miejsce w 2005 roku w Cannes – była to ekranizacja powieści własnego autorstwa „Wąsy”.
Emmanuel Carrère zaprosił do współpracy nastepującą obsadę:
- Emmanuel Carrère, Hélène Devynck (scenariusz)
- Patrick Blossier (zdjęcia)
- MathieuLamboley (muzyka)
- Albertine Lastera (montaż)
- Julia Lemaire, Sébastien Gondek (scenografia)
- Isabelle Pannetier (kostiumy)
- Olivier Delbosc, Emmanuel Carrère, David Gauquiè, Julien Deris (producenci)
- Juliette Binoche, Hélène Lambert, Louise Pociecka, Steve Papagiannis, Aude Ruyter, Jérémy Lechevallier (aktorzy)
Nagrody i festiwale:
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián – Nagroda publiczności
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes, sekcja Directors’ Fortnight
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Londynie
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Zurychu
- 2021 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tromsø
- 2021 – Festiwal Filmowy w Lizbonie i Estoril
„Między Dwoma Światami” – o czym jest ten film?
Tytuł bardzo wiele nam zdardza, choć trudno jest przewidzieć fabułę. Główna postać filmu, Marianne Winkler (Juliette Binoche) dokonuje reportażu wcieleniowego. To oznacza, że chcąc napisać książke, wciela się w postać, która wykonuje określony zawód i boryka się z określonymi trudnościami. Celem bohaterki jest napisanie książki, która rzetelnie odda rzeczywistość. Według niej aby mogło się to wydarzyć, konieczne jest doświadczenie tego, czego doświadczają bohaterki o których będzie pisać.
Oczywiście jej rola wcieleniowa nigdy nie pozwoli w pełni odczuć rzeczywistej sytuacji biedy czy wykluczenia. Chociażby dlatego, że ma ona zupełnie inny bagaż doświadczeń i zasoby. Także dlatego, że jej wcielenie jest tymczasowe i ona o tym wie. Jednak pomimo tego, napisanie książki w taki sposób oddaje rzeczywistość bardziej, niż tworznie jej na bazie domysłów.
Reportaże wcieleniowe pomagają autorom dlatego, że pozwalają im doświadczać. Przechodzić przez własne emocje, rozterki, porozmawiać z osobami, których rzeczywistość chcą opisać. Tak też postępuje główna bohaterka filmu „Między Dwoma Światami”.
Przyjaźń, oszusto, strata
Marianne Winkler nie tylko dokonuje wcielenia reporterskiego. Rzeczywiście zbliża się do osób, z którymi ma kontakt. Podziwia je, jest im wdzięczna, współczuje im, chce dawać nadzieję na to, że mogą zmienić swoje życie. Powoli oswaja się z tymi osobami, spędza z nimi czas wolny, świętuje ich sukcesy.
Jednak kiedy niespodziewanie jedna z jej przyjaciółek, dowiaduje się o jej wcieleniu reportażowym odrzuca ją. Czuje się oszukana, potraktowana nie fair, wykorzystana. Marianne słyszy o tym, że jest gorsza od niej, bo ona jest sprzataczką, a Marianne jest fałszywym człowiekiem. A to tak, jakby być nikim.
Okazuje się, że jest to moment zakończenia relacji w życiu Marianne. Jednak wydaje się, że ona wcale tego nie chce. Można odnieść wrażenie, że słowa które wypowiadała do tych kobiet będąc „jedną z nich” były autentyczne. Jednak dla niektórych okazuje się to zbyt trudne, gdy na jaw wychodzi przyczyna tego, dlaczego się tam znalazła.
Etyka pracy i konfrontacja
Główna bohaterka i reszta osób „z jej ekipy” to rzeczwiście reprezentanci dwóch różnych grup społecznych. Jednak okazuje się, że mają ze sobą bardzo wiele wspólnego. Ich potrzeby bywają bardzo poodbne. Różni ich jednak przywilej lub jego brak, zasobność portfela, wykształcenie, przeszłość oraz poczucie sprawczości.
Wszystkie te osoby łączy również chęć bycia traktowanym_ą fair, godnie. Dlatego Marianne konfrontuje się z pytaniem o to, na ile etyczna jest jej praca. Potem otrzymuje zarzut, że skoro „wróciła do swojego świata”, to pewnie już nie pamięta jak jest „po drugiej stronie”. Przecież pojawiła się tam tylko na chwilę. Zostaje jej rzucona przysłowiowa rękawica aby jednak udowodnić czy to potrafi, której Marianne nie przyjmuje.
W pewnym sensie można to rzucenie rękawicy odebrać jako chęć ukarania Marianne za to, że to co zrobiła było „tylko” reportażem wcieleniowym, a nie jej rzeczywistą sytuacją życiową.
Inspiracja do stworzenia filmu „Między Dwoma Światami”
Emmanuel Carrère stworzył ten film w oparciu o rzeczywisty reportaż, jak się okazało bestsellerowy, napisany przez dziennikarkę Florence Aubenas. To co zobaczymy w filmie odnośnie nierówności, życia na marginesie, biedy, braku nadziei to wierne oddanie pierwowzoru, za którym Carrère celowo podąża. Poza Juliette Binoche, która jest szalenie rozpoznawalną postacią w tym filmie, inni to nie są aktorami czy osobami przeszkolonymi do gry aktorskiej. Według mnie, to ogromna wartość dodana tego filmu.
Zwiastun filmu do zobaczenia na profilu Youtube AuroraFilmsPl:
Podziękowania dla Aurora Films
Dziękuję Aurora Films za możliwość zobaczenia przedpremierowo filmu „Między Dwoma Światami” w reżyserii Emmanuela Carrère’a oraz udostępnienie zdjęć do tej recenzji. Mam wrażenie, że ukazane w nim doświadczenie, to jedna z niewielu sytuacji, które tak dobitnie mogą nam ukazać rzeczywistość pewnych grup społecznych, zawodowych, etnicznych.
I choć rozumiem postać, która dokonała wcielenia reporterskiego (rozumiem sens takiego działania), tak również rozumiem to, że osoby które dzięki temu poznawała, mogły poczuć się oszukane.
To typowa sytuacja w której nie ma wygranych, jednak świadomość społeczna po przeczytaniu takiej książki czy zobaczeniu/posłuchaniu reportażu może się zmienić. I to jest największa wartość reporterskiej pracy wcieleniowej.
