Młodzież LGBT+ w Stanach Zjdenoczonych
Badania przeprowadzone w USA wykazują, że młodzież z grupy LGBT+, odznacza się wyższym wskaźnikiem prób samobójczych niż osoby heteroseksualne. The Suicide Prevention Resource Center szacuje, że 5-10% młodzieży LGBT+ próbowało popełnić samobójstwo. Jest to wskaźniek 1,5-3 razy większy niż w przypadku osób heteroseksualnych.
Problemy ze zdrowiem oraz częstotliwością występowania myśli i/czy prób samobójczych wśród młodziezy LGBT+ przypisuje się doświadczaniu stresu mniejszościowego.
Wpływ możliwości zawierania małżeństw na próby samobójcze nastolatków
Z badań ogólnokrajowych przeprowadzonych w USA wynika, że w stanach w których umożliwiono zawieranie małżeństw parom jednopłciowym, obniżył się odsetek podejmowanych pób samobójczych wśród wszystkich dzieci w wieku szkolnym (wszystkich dzieci czyli zarówno LGBT+ jak i nie LGBT+).
Oznacza to, że każdego roku w USA 134 000 tysiące dzieci mniej, podejmuje próby samobójcze.
Okazało sie także, że w stanach które wprowadziły możliwość zawierania związków małżeńskich parom jednopłciowym, spadek podejmowania prób samobójczych wśród dzieci w wieku szkolnym, stał się czynnikiem trwałym (nie był to spadek chwilowy).
W żadnym ze stanów, nie doszło do obniżenia odsetka podejmowania prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży, dopóki stan te nie uznał małżeństw jednopłciowych.
Jak to wszystko ma się do filmu „Joe Bell”?
Twórca tego film Reinaldo Marcus Green, poprzez jego stworzenie chce pokazać, jak ogromny jest to problem. Oparty na faktach film „Joe Bell” (2020), to opowieść o wydarzeniach, które miały miejsce w 2013 roku w miejscowości La Grande, w stanie Oregon. Wówczas piętnastoletni Jadin Bell popełnił samobójstwo, które było efektem doświadczania wielomiesięcznego zadręczania ze względu na orientacje psychoseksualną. Jadin był gejen, co stało sie wystarczającym powodem dla uczniów jego szkoły by go nękać fizycznie i psychicznie, zastraszać i upokarzać.
Informacje o tej sytuacji pojawiły się w mediach, zaczęto prowadzić rozmowy na temat nienawiści motywowanej homofobią, tranfobią i wieloma innymi zachowania nacechowanymi przemocą i agresją wobec osób innej orientacji psychoseksualnej niz heteroseksualna.
Tytułowy Joe Bell czyli ojciec Jadina, postanowił iść pieszo przez Amerykę w kierunku Nowergo Jorku, gdzie chciał studiować jego syn. Jego głównym celem było rozmawianie podczas przemierzania USA o tym, jak hejt, nienawiść, zadręczanie, wrogość, agresja czy przemoc, wpływają na życie innych (nie tylko osób wobec których te działania są bezpośrednio kierowane lecz także wobec ich bliskich).
Hołd ojca. Czy na pewno?
Piesza wędrówka miała być hołdem ojca dla syna. Jednak okazuje się, że Joe Bell nie był ojcem w pełni akceptującym swojego syna, geja. Nie chciał z nim rozmawiać o orientacji psychoseksualnej, nie podzielał jego zainetersowań (bycia w zespole cheerleaderek), a być może nawet sie tego wstydził. Okazało się, że bycie ojcem geja nie jest dla niego łatwe. Tym bardziej, że trudno jest pogodzić się z tym, że jest się ojcem dziecka, które jest gnębione.
Można odnieść wrażenie, że piesza wędrówka Joego to nie tyle hołd dla syna, co poszukiwanie odkupienia. Doświadczenie śmierci samobójczej dziecka, dla większości rodziców jest ekstremlanie trudnym doświadczeniem. Jest to zatem historia nie tylko o prześladowanym nastolatku, a także o trudnej roli rodzicielskiej w takiej sytuacji. To opowieść o trudnościach w akceptacji odmienności, poszukiwaniu swojego stanowiska i chronienia siebie.
Czy warto zobaczyć ten film?
W moim odczuciu przedstawia on perspektywę tego jak może funkcjonować rodzic, który miał ogromny dysonans poznawczy dowiadując sie o orientacji psychoseksualnej swojego dziecka, której nie zaakceptował za jego życia.
Zatem głównym bohaterem nie jest Jadin, a właśnie jego ojciec. To o tyle ciekawa perpsketywa, że zazwyczaj ten wątek nie jest szeroko podejmowany w mediach czy na szkoleniach/warsztatach. I nie oznacza to, że ojeciec dziecka LGBT+ przeżywa więcej trudności, niż samo dziecko LGBT+. Oznacza to jedynie tyle, że zarówno rodzic, jak i dziecko LGBT+ może doświadczać trudności. Rzecz nie w tym by licytować się które z nich są większe czy też kto „ma gorzej”. Warto zauważyć, że dla dwóch stron może to być zwyczajnie trudne doświadczenie życiowe. Każda z tych stron może potrzebowac wsparcia.
Dlatego potrzebujemy systemowej edukacji seksaulnej – dla wszystkich, nie dla wybranych, tych których na nią stać, którzy są wytrwali w poszukiwaniu rzetelnej wiedzy, którzy mają minimum przyzowlenia na tę edukacje w dzieciństwie, co jest warunkowanie wiedzą, a czasami jedynie przekonaniami rodziców.
Ada prowadząca Fundację Starsza Siostra, zaprosiła mnie do rozmowy na temat odmienności i róznorodności, co bardzo wpsuje się w tematykę tego filmu. Jeżeli chcesz posłuchać naszej rozmowy, znajdziesz ją na trzech różnych platformach:
Zaopraszam do artykułu „Rozmowa o różnorodności i odmienności z Magdaleną Widłak-Langer”, w którym dowiesz się więcej o tej rozmowie.
